Әліфби өлеңі

Әлифдек ай йузіңе ғибрат еттім,

Би, бәләи дәртіңа нисбәт еттім.

Ти, тілімнән шығарып түрлі әбиат,

Си, сәнаи мәдхия хұрмәт еттім.

Жем, жамалың қандай ақ рузи маған,

Ха, хәлиллик таппадым; жаным, сәнан.

Хи, халайық, мен емес, бәрі ынтизар,

Дәл, дариға ғишық оты бермес аман.

Зәл, зәлиллік көрген соң, сайрай бер, тіл,

Ре, риза қылмағынды, яр, өзің біл.

Зи, зәһәрдай күйдірді ғишқың қатты,

Сын, сәләмат қалмағым болды мүшкіл.

Шын шикәр ләб есіме түскен сайын,

Сат, сабырым қалмады, мен не әйләйін.

Зат, зайғ өмірім өтті менің бекер,

Тай, талаптан әйтеуір құр қалмайын.

Зай, залым көп қылыш боп жанға оқталды,

Ғайін, ғақылымды басымнан тартып алды.

Ғайын, ғариблік басыма түскеннен соң,

Фи, файдаң тие ме деп жаза салды.

Қаф, қабыл болар ма екен жазған хатым,

Кәф, кәмил ақылың, асыл затым.

Ләм, ләбіңнен ем қылсаң мен дерттіге,

Мен, меһріңнен қалмас ед бар апатым.

Нон, налә ғып қайғыңмен күйдірдің көп,

Уау, уәйлана ғишқың уайым жеп,

Һи, һеш файдаң тимесе өлді ойлаңыз,

Ләм әлиф, лә иләһа илалла деп.

Я, ярым, қалай болар жауап сөзің,

Мәт — қасың, тәштит — кірпік, сәкін — көзің.

Үтірмен асты-үстілі жазуда бар,

Болуға асты-үстілі көнсең өзің.