Түбіт-ойдың қылшықтарын жұлмалап,
Көз шырымын Күн ілді.
Көлеңкелер тау етегін қумалап,
Сайға кіріп сүрінді.
Қанаттының айтылатын бар мұңы,
Дауысында байғыздың.
Шың басында маужырады қар гүлі,
Иісінен жалбыздың.
Жарық сәуле тұншықты да іңірге,
Барқыт түске боялды.
Айна көлдің беті толып күбірге,
Жарқанат құс оянды.
Ай сәулесі шаңырақтан төгіліп,
Отау жапты түндігін.
Сыр мекені - түн келді де емініп,
Іңір қысты құйрығын...
