Ұлы жүздің Төлесі,
Ел қамқоры, ел есі.
Ұлы жүздің айдары,
Төремен тең төбесі.
Жауына жүрдек жебесі.
Онсыз шешім болмаған,
Бүкіл қазақ кеңесі.
Сол Төле би бір жолы,
Келе жатып сапардан.
Сахарада татарған,
Құлазыған құла түз,
Құлан жортпас атанған.
Бір бейбаққа кезікті,
Осы иен жапаннан.
Ми қайнаған ыстық
Күйіп жатыр сары дала.
Құм үстінде шалқадан,
Ұйықтап жатыр сары бала.
Сары баланы көргенде
Тізгін тартты таңдана.
Би айтты:
-Әй, жарандар, жарандар!
Бұл балаға қараңдар.
Кісі болар кісні,
Кісесінен таныңдар.
Ат болатын құлынды,
Мүшесінен таныңдар.
Бұл баланың бойында,
Лапылдаған жалын бар.
Бұл баланың ойында,
Жанып тұрған сағым бар.
Қол-аяғын қарашы!
Менікі деп жатқандай,
Көк пен жердің арасы.
Көңілінде жатыр-ау,
Күйігі мен наласы.
Сала-сала сүйріктей,
Саусағына қарашы.
Мынау жалған өмірге,
Бересі де аласы,
Бар сияқты таласы.
Қара шағыл, қара сор,
Тілімдепті табанын.
Бұта, бүрген, тораңғы,
Жалбыратып балағын.
Ауыр жолдың бұл бейбақ,
Аз тартпаған азабын.
Жастайынан көріпті,
Жалған дүние мазағын.
Сонда да ала-алмапты,
Алпамыстай ажарын.
Мен ойласам, мен білсем,
Біздің қазақ халқының,
Осы бала білемін,
Кәдесіне жарарын.
Оятыңдар баланы,
Қатты сөйлеп шошытпай.
Сипай-сипай сауырға,
Тарта келіп бауырға,
Ап жүріңдер ауылға.
Бидің сөзі екі ме,
Оятып ап баланы,
Жіберместен еркіне,
Би алдына ап келіп,
Ізет-құрмет өткеріп,
Астына бір ат беріп,
Қаратпай дем алуға,
Қарсыласып көнбесе,
Басып күшке, қаруға.
Бармасына қоймастан,
Алып жүрді ауылға.
